Papieska adhortacja Christifideles laici podając kryteria eklezjalności
zrzeszeń religijnych zdynamizowała dyskusję na temat
grup, wspólnot, ruchów i stowarzyszeń działających w Kościele.
Z pewnością ich obecność jest „znakiem czasu” dla Kościoła,
który wówczas, tj. 40 lat temu, jak i obecnie domaga się dojrzałej
interpretacji. Tej interpretacji Kościół nie jest pozbawiony.
Dokonywał jej św. Jan Paweł II, kontynuował papież Benedykt
XVI, a obecnie celuje w niej papież Franciszek.
Wraz z początkiem nowego tysiąclecia chrześcijaństwa w tę
dyskusję w wymiarze przedmiotowym wprowadzane są zrzeszenia,
które etykietują się jako grupy czy wspólnoty, a nawet
szkoły nowoewangelizacyjne. Ich znaczenie dla żywotności
Kościoła wydaje się być niebagatelne, zwłaszcza jeśli chodzi
o misję ewangelizacyjną pośród tych, dla których Chrystusowy
Kościół przestał być punktem odniesienia w ich indywidualnym
czy społecznym życiu. W tym kontekście prezentowane kryteria
eklezjalności oraz weryfikacja autentyczności poszczególnych
zrzeszeń staje się być jednym z priorytetowych zadań współczesnego
Kościoła.
Zasady cytowania