Mówi się, że w polityce nie ma rzeczy czarnych i białych… Wszystkie są szare. Na tę
polityczną szarość skazany jest humanizm chrześcijański. Jest on immanentnie wpisany w humanizm
ogólnoludzki na bazie etycznych imperatywów prawa naturalnego. Zachowuje przy tym własną chrześcijańską specyfikę, której wykładnia znajduje się w nauce społecznej Kościoła katolickiego.
Zaangażowanie polityczne katolików stanowi integralną część owego humanizmu, definiując politykę
jako roztropną troskę o dobro wspólne. Chrześcijanin nie może dyspensować się od udziału
w szeroko rozumianej polityce, jako różnego rodzaju działalności, która w sposób organiczny służy
wzrastaniu wspólnego dobra. Imperatyw takiego zaangażowania politycznego jest mocno osadzony
w zasadach społecznych, definiowanych przez katolicką naukę społeczną na gruncie aksjologii chrześcijańskiej.
Obywatelska aktywność wyborcza chrześcijan jawi się ostatecznie jako weryfikacja interioryzacji
zasad społecznych z jednej strony i postaw politycznych z drugiej, wzmacniając lub osłabiając
logotwórczy dynamizm humanizmu chrześcijańskiego w przestrzeni społeczno-politycznej.
Zasady cytowania